Ο Νόμος ΥΛΑ του 1871, περί διανομής και διαθέσεως της Εθνικής γης.




«Στις 25 Μαρτίου 1871 η κυβέρνηση Κουμουνδούρου δημοσιεύει το νόμο “περί διανομής και διαθέσεως της εθνικής γης”, που για πρώτη φορά από την εποχή της Ανεξαρτησίας θέτει το πρόβλημα της απόδοσης των πρώην τουρκικών τσιφλικιών στους ακτήμονες γεωργούς. Η εκτέλεση του νόμου ανατίθεται στους δήμους, η δε πληρωμή των αγρών καθορίζεται σε 26 ετήσιες δόσεις, με χρεολύσιο 3% και τόκο 2%. Η τιμή ορίστηκε σε 59 δραχμές το στρέμμα κατά μέσο όρο, ποσό τεράστιο τότε για το βαλάντιο των φτωχών αγροτών. Ο κλήρος καθορίστηκε σε 40 στρέμματα ποτιστικά κατ’ ανώτατο όριο ή 80 ξερικά κατά τη γεωργική οικογένεια.
Ο νόμος αυτός, σε τελευταία ανάλυση, ήταν δυσμενής για τους αγρότες. Κανένας δεν μπόρεσε ν’ αγοράσει περισσότερα από επτά στρέμματα κατά μέσο όρο, ενώ οι παλιοί κάτοχοι της γης, οι γνωστοί τσιφλικάδες, πρόσθεσαν νέες εκτάσεις στα κτήματά τους.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε ο τύπος του νεοέλληνα κτηματία, ο οποίος δυνάστευε και δυναστεύει ακόμα την οικονομία της χώρας, με την τοκογλυφία σε βάρος των φτωχών καλλιεργητών και με την πολιτική καταπίεση. Αυτονόητο πως ο νόμος του Κουμουνδούρου δεν έθιξε τη μεγάλη ιδιοκτησία των παλιών τζακιών, ούτε τα μοναστηριακά κτήματα, τα οποία, κατά πρόχειρο υπολογισμό της εποχής, ξεπερνούσαν το καθένα τα 1.000 στρέμματα.
Παράλληλα δημιουργείται στην ύπαιθρο ένα νέο αγροτικό στρώμα, παρακλάδι της αγροτικής τάξης, το στρώμα των μικροκαλλιεργητών. Η ιδιοκτησία τους δεν υπερβαίνει τις περισσότερες φορές το ένα στρέμμα και η παραγωγή τους δεν φτάνει ούτε για τη διατροφή της οικογένειάς τους. Έτσι αναγκάζονται συνήθως να εργαστούν ως αγροτικοί εργάτες στα τσιφλίκια ή να εξαρτώνται από τον τοκογλύφο και τον κομματάρχη της υπαίθρου, στον οποίο ήταν πολιτικά υποδουλωμένοι κατά φυσική επέκταση της σιδηράς οικονομικής τους δουλείας»

Έτσι περιγράφει ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς(1913-1990), την υποτιθέμενη διανομή και διάθεση της εθνικής γης. Υποτιθέμενη, επειδή έγινε μεθοδευμένα, και με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε οι ακτήμονες και εκείνοι οι οποίοι ήταν κατά βάσιν οι καλλιεργητές της γης, να μην έχουν την δυνατότητα να την αποκτήσουν, αφ ενός λόγω του υπέρογκου ανά στρέμμα αντιτίμου, αλλά και της προτεραιότητος που είχαν στην διανομη οι ήδη κατέχοντες γη. Αυτοί που ουσιαστικά είχαν την δυνατότητα να συμμετάσχουν και να επωφεληθουν της διανομής, ήταν οι τσιφλικάδες, στους οποίους δόθηκε η ευκαιρία να προσθέσουν και άλλη γη σε αυτή που ήδη κατείχαν. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα κτήματα υποθηκεύονταν, και η πλήρης κατοχή δίδονταν στον δικαιούχο η τους κληρονόμους του, μετά την εξόφληση όλων των δόσεων. Πολύ συχνά οι φτωχοί αγρότες αδυνατούσαν να πληρώσουν, και επειδή <<... ένεκα καθυστερήσεων δόσεων γίνεται αναγκαστική εκποίησις του ενυπόθηκου κτήματος...>> όπως προέβλεπε ο νόμος, έχαναν τα πάντα.
Ακολουθεί ο Νόμος ΥΛΑ, όπως αυτός δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 25/16-6-1871(και όχι της 25 Μαρτίου, που εκ παραδρομής αναφέρει ο Τάσος Βουρνάς). Τα έγγραφα που ακολουθουν του νόμου, είναι το αρχικό παραχωρητήριο προς Αρχανιωτη 10 στρεμμάτων, καθώς επίσης και μεταγενέστερη παραχώρηση από 2,5 στρέμματα στα Δυο Ρεμματα και την Χελιδονοφωλιά, του οποίου οι απόγονοι τα διατήρησαν έως σήμερα. Προς δε επίρρωσιν των όσων προαναφέραμε, ρίχνοντας μια ματιά σε αυτούς που συνορεύουν με τα διανεμημένα κτήματα, διαπιστώνουμε πολύ απλά οτι είναι ο γνωστός τσιφλικάς του Αρχανιου, και όχι μόνον, Δημήτριος Χατζισκος.






Στο έγγραφο μνημονεύονται τα εξής τοπωνύμια


  • Καλωνιτσα
  • Ητιά
  • Αλινα
  • Δυο ρεύματα
  • Καστρί
  • Χελιδονοφωλιά.

Τα εξής  ονόματα  κατοίκων, των οποίων κτήματα συνορεύουν με τα παραχωρούμενα


  • Λυκας
  • Δ. Ατιλμαρας
  • Γ. Τλουπας
  • Κ. Σαρατζης
  • Σοφία Ν. Αναγνωστου, και φυσικά ο
  • Δ. Χατζισκος.


















Το 1894 ο ίδιος Αρχανιωτης, αγόρασε δια μέσω της διαδικασίας που προαναφέραμε 2,5 ακόμη στρέμματα στις θέσεις Δυο ρέματα και Χελιδονοφωλιά.








        ΠΗΓΕΣ

  • <<Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας>> . Τασος Βουρνας.

  • Οικογενειακό αρχείο κατοίκου του Αρχανίου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου